Prawosławne życie - czy to w parafiach, monasterach czy pustelniach - w swym powszednim nurcie toczy się zazwyczaj niezauważalnie, dokonując się w codziennych duchowych zmaganiach zwykłych grzeszników, którzy mają jednak nadzieję na zbawienie. Ale dzięki miłości Bożej, fragmenty tego ukrytego życia w Chrystusie odsłaniają się jednak w nadzwyczajnych przejawach działania Boga wśród ludzi i w świętych dziełach ascezy, dokonywanych w Jego imię. Celem kronikarstwa - opisującego życie poszczególnych świętych lub całego narodu - jest pobudzanie i nauczanie nowych pokoleń wojowników Chrystusowych, którzy wskutek pokus tracą często odwagę i słabną w walce o Ojczyzrię Niebiańską. W naszych czasach, gdy wiara jest coraz słabsza, pokusa by osłabić albo i całkiem zaniechać walki o zbawienie -jest szczególnie silna. Prawosławni chrześcijanie traktują często wiek XX jako pasmo niepowodzeń - materiał raczej do próżnych rozważań niż do uwiecznienia. Gdzie szukać w naszych czasach wydarzeń godnych takiego kronikarza jak, powiedzmy, Nestor Kijowsko-Pieczerski? Ale i nasze niechlubne stulecie ujawnia wśród nas obywateli Grodu Niebiańskiego, a nawet herosów wiary. Co prawda nie przychodzą w zewnętrznej chwale i wspaniałości i żeby ich odnaleźć, trzeba patrzeć uważniej niż kiedyś; a jednak oni są, a wśród nich św. Pamięci błogosłaiony Arcybiskup Jan (Maksymowicz), któremu poświęcona jest niniejsza praca. Błogosławiony arcybiskup Jan Maksymowicz (1896-1966) to nadzwyczajny duszpasterz wiernych Cerkwi Chrystusowej, prawdziwy mnich asceta, wybitny misjonarz wiary prawosławnej i powszechny orędownik modlitewny za wszystkich prawowiernych. Nie objawił się on światu w zewnętrznej chwale i wspaniałości, lecz w sile ducha, heroizmie wiary i modlitwy, ewangelicznej miłości do ludzi. Jego postać jest budującym przykładem świętości chrześcijańskiej dla nowych pokoleń wojowników chrystusowych, którzy wskutek pokus tracą niekiedy odwagę i słabną w walce o ojczyznę niebiańską.